พ่อค้าจีนมีวิธีพิศดาลอย่างหนึ่งนั่นก็คือ "การก่อร่างสร้างตนด้วยมือเปล่า" ตัวคนเดียวเดินทางไปต่างแดน อาศัยกินอยู่ภายในบ้านของคนภูมิลำเนาเดิมกัน พักอยู่ในโกดังที่ดัดแปลงเล็กน้อย เมื่อได้ผ่านการวิ่งเต้นตอนหนึ่ง เช่าห้องเล็ก ๆ ที่อยู่ภายในตรอกซอย เปิดร้านค้าของเบ็ดเตล็ดขึ้น ขายของใช้ที่มีความจำเป็นต่อชีวิตประจำวัน
ครั้นเมื่อเวลาผ่านไปสักตอนหนึ่งก็เปิดร้านค้าของพื้นเมืองขึ้นที่ถนนใหญ่ ขณะที่เขาวางเสื้อผ้า อาหาร และเครื่องกระป๋องเหล่านี้ ปรากฏว่าห้องแถวใกล้เคียงแห่งนั้นกลายเป็นสมบัติของเขาไปเสียแล้ว ขณะที่นึงสงสัยว่าทำไมเขาจึงรวยอย่างนี้ เขาก็สร้างอาคารหลังใหญ่ขึ้น ณ ที่นี้ ผู้อำนวยการก็คือตัวเขา ชั้นล่างเป็นคอฟฟี่ซ็อป ชั้นสองเป็นห้องโบว์ลิ่ง ชั้นสามเป็น ... ไม่จำเป็นต้องให้ข้าพเจ้าพูดจายืดยาวอีกต่อไป เมื่อสรุปแล้ว ในสภาพการณ์เช่นนี้ระหว่างชาวจีนด้วยกัน หาได้รู้สึกแปลกประหลาดประการใดไม่ ถ้าเช่นนั้นตัวอย่างแบบฉบับดังกล่าว เกิดเป็นรูปร่างสำเร็จขึ้นมาได้อย่างไร?
ชาวจีนยึดมั่นในความเป็นญาติพี่น้อง ที่สืบทอดกันมาหลายรุ่นชั่วคน ดังเช่น คนแซ่เจีย กับแซ่คู ถ้าแซ่เดียวกัน หรือหมู่บ้านเดียวกัน ล้วนแต่ไม่ได้ถือว่าเป็นคนอื่น ดังนั้นคนอย่างนี้ที่อาศัยอยู่ต่างแดน ในขณะที่ทำงานตรากตรำอย่างไม่เห็นแก่เหน็ดเหนื่อยยาก ปล่อยให้เขาเล่น หวย (แชร์) วงเล็ก ๆ เนื่องจากเป็นเงินจำนวนไม่มากนัก และตัวเถ้าแก่เป็นหัวหน้า (หวยเท้า) ในเวลาไม่นานนักเขาได้เพียงหวย เมื่อนั้นเขาก็มีเงินก้อนหนึ่ง เขาก็จะเริ่มต้นวางแผนการค้าขายอยู่ในที่นอนของเขาทุกคืน
